‘Shit, nee, nee, nee… maatje? Hé, maatje? Fuck!’

(Beluister met koptelefoon of goede speakers)

Beluister met koptelefoon of goede speakers.

"De Homo Universalis: het ondoorgrondelijke ideaalbeeld van de mens dat leeft in de hoofden van jonge, idealistische studenten. Ze staan op het punt hun maatschappelijke meerwaarde te ontwikkelen, om dan te ontdekken dat van hen niet méér verwacht wordt dan onzinnig papegaaiwerk. ‘Specialiseren’, noemen ze dat. Ze komen terecht in opleidingen die ervoor zorgen dat ze voor de rest van hun leven vastzitten in één specifiek takenpakket: de handelsingenieur die grote stromen data ontleedt; de sociaal-wetenschappelijke doctorandus die is aangewezen op een academische carrière, omdat diens skills niet bruikbaar zijn in de privésector; de wiskundige die voor de rest van zijn leven op een scherm zit te staren om berekeningen te maken voor kleine onderdelen van industriële apparaten… Is dat echt waar wij voor gemaakt zijn? Hadden onze voorouders ook dergelijke specialisaties? Zou er zoiets geweest zijn als de peulvruchtenkenner van de stam, die elke gevonden voedseleenheid tot in het kleinste detail zou bestuderen om te voorspellen welke smaak en voedingswaarde ze zouden hebben? Nee, ik geloof van niet. Het is dan ook niet verwonderlijk dat meer dan de helft van ons met sluimerende depressieve gevoelens en minderwaardigheidscomplexen kampt, buiten die enkele uitzonderingen die het lef hebben gehad om hun middelvinger op te steken naar het schoolsysteem en besloten hebben dat ze zelf wel hun weg in het leven kunnen bepalen. Kudos aan hen! Ik had gehoopt dat de universiteit mij verlichting zou brengen, maar na één jaar op de ongemakkelijke banken van verouderde aula’s te hebben doorgebracht, luisterend naar uitgebluste proffen die nooit een degelijke opleiding hebben gehad in mentorschap - dat valt namelijk buiten hun specialisatie - was die hoop op iets nieuws in mijn leven volledig verdwenen.